Hoe lang moet jij nog?

Geschreven door:
Jasper Tolsma
21-07-2015

Hoe vaak hoor je leeftijdsgenoten van mij (eind vijftig / begin zestig) niet zeggen: "Hoe lang moet jij nog?" Deze mensen zijn in hun hoofd veelal meer met hun pensioen bezig dan met hun werk.

Als voorzitter van een winkeliersvereniging zie ik dit gedrag ook bij sommige detaillisten zonder opvolger. Ze hebben een zeker niveau bereikt met hun winkel en nu dieselen ze een beetje uit. Er wordt niet meer vernieuwend gedacht en alles blijft dus een beetje bij het oude. Ze weten wel dat stilstand achteruitgang is, maar de fut ontbreekt. Alsof ze met Lodewijk de 15e denken: na mij de zondvloed.

Het werk speelt bij deze mensen niet (meer) de centrale rol in hun leven. Het is als een Van der Gijp, die niet voetballen zijn passie vond, maar lekkere wijven. En alleen tot scoren te brengen viel, als Gullit de andere dag als beloning met hem het Amsterdamse nachtleven indook. Met dat vooruitzicht ging hij als een speer!! (bron: Hans van Breukelen)

Het brengt je tot de vraag; waarom werk je eigenlijk? Waarom stort je jezelf elke ochtend weer in de file, bent 8 uur lang onder collega’s (waarvan er vast enkele zijn die je nooit tot je vrienden zou willen rekenen), en tuf je elke avond weer het hele stuk terug? Veel mensen stellen zichzelf die vraag niet, dùrven zich die vraag niet te stellen omdat ze het antwoord vrezen! En dan komt die andere vraag: "Hoe lang moet jij nog……?"

Onderzoek naar de vraag voor wie mensen werken, heeft geleerd, dat maar een klein deel antwoordt dit voor de baas, voor de klant of voor de Belastingdienst te doen. Het merendeel zegt het voor zichzelf te doen. Als je dan werkt voor jezelf, dan moet je dus ook werk doen dat overeenkomt met wat je echt wilt. Prestaties leveren, je top halen, lukt alleen als je plezier aan je werk ontleent. Als dat plezier weg is, ben je als collega ook niet meer te harden. En er zijn vele factoren die dat plezier kunnen beïnvloeden.

Wij spreken bij Matchpartner bijvoorbeeld veel Specialisten Ouderengeneeskunde, oftewel verpleeghuisartsen. Wat deze professionals, in de regel, delen is een passie voor de oudere mens. Hoe je die een waardige en zinvolle oude dag kan geven, zo veel als mogelijk vrij van pijn en ongemakken. Maar daarnaast zijn er vele verschillen in passie. Sommigen zijn gedreven vat te krijgen op de omstandigheden en de randvoorwaarden waarin ze hun werk moeten doen. Welke processen spelen er zich daarom heen af. Zij bekwamen zich in management.

Dan zijn er de artsen die gefascineerd zijn door een bepaald deelgebied, bijvoorbeeld de mondzorg of lichttherapie. Zij doen onderzoek en zetten projecten op die een enorme impact kunnen hebben op het welzijn van de oudere. Weer anderen voelen zich helemaal in hun natuurlijke rol als het gaat om verbindingen leggen met partners buiten het verpleeghuis. Zij storten zich op de ketenzorg.

Tenslotte is de setting belangrijk. De één prefereert een kleine organisatie: overzichtelijk, dicht bij uitvoering én beleid. Een ander is als een vis in het ruimere water van een grote organisatie die meer mogelijkheden biedt.

Mensen met een ander beroep hebben uiteraard soortgelijke verschillen in aanleg en belangstelling. Daarom vragen we de kandidaten die wij spreken naar hun passies. Waar worden ze warm van. Wat drijft hen. Wat voor soort omgeving past bij hen. Want pas als je je passies kent weet je welk soort organisatie bij de kandidaat past en waar hij of zij kan groeien.

Werk is te belangrijk om af te doen met uitsluitend de vraag “Hoe lang moet jij nog?” !!

Jules de Vries.
Op persoonlijke titel geschreven

Geïnspireerd op een lezing van Hans van Breukelen,
oud keeper van het Nederlands elftal

U kunt alleen op dit artikel reageren indien u bent ingelogd
Annemiek
21 juli 2015

Hoi Jules,

Ik heb net met plezier jouw bijdrage gelezen die in de nieuwsbrief van augustus staat. Inhoudelijk kan ik jouw visie alleen maar onderschrijven.

Met vriendelijke groet,
 
Annemiek
jules de Vries
21 juli 2015

Hartelijk dank voor jullie uitgebreide reacties op mijn column.

Tegen Desiree zou ik willen zeggen: natuurlijk wordt je energie anders. Het is ook logisch dat je op oudere leeftijd anders tegen je loopbaan gaat aankijken. Je carrieredrive wordt anders. Je gaat ook andere dingen in het leven belangrijker vinden en gaat meer in het nu leven, in plaats van alles tegen een toekomstperspectief te plaatsen. Anderzijds compenseer je je wellicht wat mindere vitaliteit door ervaring. Je doet niet alles meer voor de eerste keer en daarom kosten veel dingen minder energie.

Dat brengt me meteen op de reactie van Ruth, die aangeeft dat het de oudere wel moeilijk gemaakt wordt om aan het werk te blijven. Tegen haar zou ik willen zeggen: je hebt gelijk, maar het helpt wel de aantrekkelijkheid van ouderen op de arbeidsmarkt te verhogen en vóór het jaar 1980 bestonden al die speciale faciliteiten voor ouderen er ook niet, terwijl toen de arbeidsomstandigheden in de meeste uitvoerende beroepen een stuk zwaarder waren dan nu.Veel mensen werkten toen ook tot na hun 65e door; mijn opa, bijvoorbeeld, een timmerman heeft tot 70 gewerkt.

Hans 58 jaar en op zoek naar een baan heeft het lastig. Vind er maar een. Dat valt niet mee en daar kan ik met mijn mooie verhalen over passie niets aan verhelpen. Belangrijk is om ergens binnen te komen op gesprek. Een recept daarvoor heb ik niet, wat helpt is het vooral te zoeken in de kringen dicht om je heen...via via. Wat ik gemerkt heb is dat je niet moet solliciteren op alles wat los en vast is, maar probeer je te beperken op wat aansluit op je interesse en staar je niet blind op het oude niveau.  Een nieuwe baan op die leeftijd betekent veelal ook genoegen nemen met een lager niveau, wat niet wil zeggen dat je daar minder gelukkig van wordt.Dan maak je volgens mij meer kans.

Hopelijk werkt mijn reactie motiverend voor alle ouderen die op zoek zijn naar een nieuwe baan.Hou vol!! Het helpt niet dat je je focust op alles wat niet meer is. Streep eronder. Klagen helpt niet, in tegendeel, hoewel het natuurlijk wel eens lekker oplucht.Heel veel succes in jullie zoektocht!!!

Desiree
21 juli 2015

Beste Jules,

Jouw verhaal met belangstelling gelezen. Het laat mij in de tijd reizen. Mijn allereerste baan begon ik als uitzendkracht (nu 30 jaar geleden) Wat was ik blij!

Ik stelde mij voor aan toekomstige collega's met de zin : ''Ik ben Desiree en dit is mijn eerste dag." En een reactie van een collega was ik ben die en die en ik moet nog 3 jaar....Dit vond ik zo akelig en kon mij niet voorstellen dat ik ooit zo mijn werk zou doen. Zo weinig zin om te werken.

Ik ben nu 50 jaar en heb zoals men zegt aan ''Job hoppen'' gedaan. Heb voor veel verschillende instellingen gewerkt en mij altijd bijgeschoold in mijn vakgebied. Met heel veel verschillende mensen gewerkt en hopelijk mag ik dat blijven doen.

Ja ook ik voel dat ik ouder word en soms andere energie heb dan toen ik begon. Elke leeftijdsfase geeft andere dynamiek toch?

Nog steeds kom ik uitgebluste collega's tegen. Gelukkig zijn er ook gepassioneerde mensen die tegen de stroom in van werkdruk en bezuinigingen met hart en ziel in zetten.

En ja hoe de overheid omgaat met oudere werknemers die ook (zoals ik zelf) mantelzorger zijn of fysiek zelf wat beperker zijn geworden is niet helpend om passie te hebben en te houden.

Toch hoop ik dat iedereen die met en voor mensen werkt dit met plezier blijft doen!

Met frisse groet,

Desiree Mekke

Ruth
21 juli 2015

Beste Jules,

Ik ben het volledig eens met bovenstaande reactie en verbaast door het clichematige beeld dat steeds maar weer wordt opgeroepen over oudere werknemers: oud, uitgeblust, ongemotiveerd en ga zo maar door. Er wordt door scribent even vergeten dat de huidige arbeidsmarkt steeds harder en harder wordt en dat het onderhand voor iedereen steeds moeilijker wordt de ratrace vol te houden, ook voor jong (denk maar even aan het grote alarm dat recentelijk is geslagen over grootschalige ziekteuitval bij jongeren). Zijn zij al uitgeblust en ongemotiveerd? Nee toch zeker en dat geldt ook voor menig oudere werknemer. De voortdurende werkonzekerheid (houd ik mijn baan of word ik er straks ook uitgebonjourd, de toenemende eisen die aan werknemers worden gesteld maakt dat iedereen al doodmoe is lang voordat men 67 jaar is.     

Voor oudere werkenden wordt het nog lastiger. Afgelopen week is er volop aandacht geschonken aan het afschaffen van seniorendagen. Een hoop gejuich alom omdat deze afspraak veel oudere werknemers minder duur zou maken en dus aantrekkelijker, ookals ze weer solliciteren. grote kul: dat zijn ze nu al niet en dat gaat door deze maatregelen echt niet veranderen zolang werkgevers op dezelfde manier blijven kijken naar oudere werknemers. Oud, te duur en vooral niet productief en dus niet aantrekkelijk. Wat er wel gebeurt, is dat straks veel minder oudere werknemers het werk fysiek en vaak ook mentaal kunnen volhouden. Die seniorendagen kunnen net het verschil maken tussen aan het werk kunnen blijven of uitvallen door ziekte en uiteindelijk ontslag. Zijn ouderen werkenden ongemotiveerd? Nee, ze zijn soms gewoon moe en hebben iets meer hersteltijd nodig dan jongeren. maar dat mag ook niet meer in deze tijd.   

Hans Bink
21 juli 2015

Beste Jules,

In theorie heb je volkomen gelijk. Maar helaas werkt het in de praktijk vaak anders. Ik heb 41 jaar gewerkt waarvan 40 jaar met veel plezier en met de instelling we doen het voor het bedrijf waar we werken en de klanten van

het bedrijf. Ik begon in 1974 moest iedere dag om 07.00 uur beginnen en wist niet hoe laat ik klaar was (verhuisbedrijf). Omdat het bedrijf aan de andere kant van Amsterdam lag moest ik om 05.15 uur met de bus, en dit dagelijks. Maar met veel plezier gewerkt en ook veel geleerd.

Heden ten dage wordt er heel vaak een slecht beleid gevoerd, men kan niet omgaan met veranderingen en niet anticiperen op veranderingen. Er worden inetrim managers ingehuurd, die geen enkele binding met het bedijf de medewerkers of de klanten van het bedrijf hebben maar alleen tegen zeer hoge vergoedingen denken oplossingen te vinden door afdelingen te reorganiseren of volledig op te heffen.

Indien je dit meerdere maklen tegenkomt en niet in de geest van het bedrijf meer kan en mag denken dan kom je soms op een moment van "Hoe lang moet jij of ik nog".

Mede gelet op het feit dat ik in dit geval slechts een middelbare opleiding heb genoten (waar ik me niet voor schaam) en nu met bijna 58 jaar me weer op de arbeidsmarkt moet begeven blijkt dat het verdomd moeilijk is om een bedrijf te vinden waar je nog zou mogen werken. Het "Hoe lang moet ik nog" komt na verloop van tijd ook dan weer om de hoek kijken.

Den Haag wil dat we tot 67 jaar blijven werken, maar wie zorgt er voor dat er voor mensen tussen 55 en 67 jaar nog werk is? Ook voor mensen met een middelbare opleiding.

Vriendelijke groet,

Hans Bink.

Laad meer

Laatste nieuws

Vind de ideale baan binnen jouw specialisme

Vind de baan die bij jou past binnen jouw specialisme of bekijk hier ons gehele vacature aanbod