Het koffiekopje is halfvol

Door: Daniël Petitjean 24-2-2020

Categorieën
:
Columns,

Ik staar al vier minuten naar mijn kopje zwarte koffie, dat voor de helft leeg is. Het is nog donker buiten en pas kwart over acht ‘s ochtends.

Zonet kreeg ik drie Whatsapp-berichten binnen. Twee gedetacheerden die zich ziek melden, balen. Tevens een appje van een voorgestelde kandidaat, het spreekwoordelijke schaap-met-de-5-poten. Deze meneer zou vandaag op gesprek gaan bij een gemeente. Hij ziet beren op de weg en meldt zich op het allerlaatste moment af.

Half negen. De stilte op kantoor wordt verbroken door het bekende signaal van binnenkomende mail. Nog een beetje versuft lees ik dat er twee kandidaten zijn afgewezen voor een gesprek bij de opdrachtgever vanwege het ontbreken van x jaar ervaring met een gespecialiseerd datasysteem, GWS4all.

Zodra de klok het hele uur aangeeft heb ik er naar mijn gevoel een halve dag op zitten. Mijn afspraak voor een intake is er. Een ervaren kandidaat, verder niet erg opvallend. Maar wel iemand die de hoofdprijs vraagt qua uurtarief. Na jaren in loondienst bij de overheid is hij aangestoken door het “ZZP virus”; hij ruikt het grote geld.

Uiteraard chargeer ik nu een beetje want ik heb in mijn netwerk genoeg zelfstandigen met ondernemingsdrang en intrinsieke motivatie. Een goede freelancer heeft bovendien in meerdere keukens gekeken en kan voor nieuwe inspiratie zorgen binnen een organisatie.

Enfin, het gesprek verloopt verder goed, we spreken af dat ik voor hem aan de slag ga in mijn netwerk. Een goede kandidaat onder de aandacht brengen bij warme en koude relaties en de match maken, het is een heel verhaal. Vaak mag je al blij zijn als je de contactpersoon bereikt en de tijd gegund krijgt om je verhaal te doen.

Door de jaren heen is het detacheren anders geworden, het persoonlijk contact bij opdrachtgevers is wat afgenomen. Ik heb het al eens eerder in een column gehad over de overgeprotocolleerde manier waarop gemeentes hun werving tegenwoordig inrichten.

Aan iedere aan- of inbesteding zijn strenge regels verbonden: zoveel werkervaring minimaal, in ieder geval een bepaald certificaat, uurtarief niet hoger dan… Veel goede kandidaten missen hierdoor de boot.

Je gaat iedere keer, met frisse tegenzin, de bureaucratische mallemolen in. Netjes alle criteria invullen, met altijd die spanning tussen kwaliteit en kwantiteit. Het gevolg is dat je werk vaak doorgaat na 17 uur en op sommige dagen voor 80% uit teleurstellingen bestaat. Ik zie dat als leermomenten, want het maakt je sterker.

Maar deze keer heb ik geluk. Er is een opdrachtgever die positief reageert en verklapt dat er iets gaat spelen binnenkort. Er komt een vacature aan. Hij adviseert de kandidaat warm te houden. En inderdaad, na twee weken wachten rollen het functieprofiel en de vacature binnen.

Mijn kandidaat wordt uitgenodigd voor een gesprek, samen met drie andere. En een paar dagen later komt een leuk bericht, hij is aangenomen! Blij voor de klant, blij voor de kandidaat die ik aan het werk hebt geholpen overspoelt me een gevoel van tevredenheid.

Maar lang duurt het gevoel van overwinning niet. Voor je het weet komt je directeur bij je bureau te staan om allerlei kritische vragen te stellen over de hoogte van je marge. Vervolgens belt je kandidaat. Hij is vergeten zijn parkeerkosten door te berekenen in zijn tarief, dit moet ik heronderhandelen met de opdrachtgever.

Moet je de spreekwoordelijke “tijger” uit al die advertenties voor recruiters zijn om dit werk goed te kunnen doen: ‘commercieel’, ‘resultaatgericht’ en een ‘echte doorpakker’? Mijn oprechte antwoord is: nee. Je moet je vooral kunnen aanpassen aan de omstandigheden.

Het gaat er om dat je om kwart over acht naar je kop koffie staart en denkt: “Hmmm lekker, ik heb nog een half bakkie voordat ik vandaag het verschil ga maken!”. Je moet dit werk belachelijk leuk vinden om het te kunnen, energie krijgen van de aanstekelijke gesprekken met kandidaten en opdrachtgevers. Van het feit dat je ze bij elkaar mag brengen.

Zo hangt voor mij de vlag erbij, na zesenhalf jaar met vallen en opstaan bij Matchpartner: ook als het tegen zit, het kopje koffie is altijd halfvol.

Daniël Petitjean
Op persoonlijke titel geschreven

reacties

Door: Ron de Craen 25-2-2020 1:19
Onderwerp:
Heel herkenbaar verhaal. Na vele jaren werkervaring in verschillende rollen en functies kan ik erover meepraten en bevestigen dat je onder alle omstandigheden dicht bij jezelf moet blijven en inderdaad van het standpunt moet uitgaan ‘ alle mensen deugen’