Het economische herstel na een periode van laagconjunctuur heeft doorgaans interessante gevolgen voor de schaarste op de arbeidsmarkt.
Tijdens de recessie zijn het -heel kort door de bocht- de werkgevers mèt vacatures die aan cherry-picking doen. Maar in de tijd van voorspoed die er op volgt krijgen werkzoekenden het meer voor het zeggen en kunnen gaan peilen hoe groen het gras bij de buren is. De vraag is alleen hoe aantrekkelijk je bent en of je gevonden wordt. Een voorbeeld….
Werkzaam bij een technisch recruitment bureau kom ik, na het volgen van een cursus over de vindbaarheid van mijn track-record op sociale media, tot de conclusie dat de vindbaarheid niet alleen mijn uitstraling naar eventuele (toekomstige) zakenrelaties verbetert. Het kan me myself I, Jaap van den Broek Humphrey dus, ook een leuke nieuwe carrièrestap opleveren.
Om mij heen op de werkvloer worden collega's te pas en te onpas gebeld door recruiters en headhunters met al dan niet prachtige aanbiedingen om elders een soortgelijk kunstje te gaan ondernemen. Een aantal van hen neemt de kans met beide handen aan. Tot nu toe ben ik, tot mijn verbazing, buiten schot gebleven.
Vol spanning pas ik mijn LinkedIN profiel aan. Ik leuk mijn takenpakket op en verstuur een aantal verzoeken om een recommendation. Dankzij buzz-woorden over mijn prachtige staat van dienst die ik onder mijn summary vermeld en uitgebreid met twitter zal dat wel niet lang meer duren, denk ik zo. Vooral omdat ik onder instellingen vermeld dat ik open sta voor career opportunities. Daarop verwacht ik een enorme toeloop van aandacht.
Ja, zelfs mijn mobiele nummer heb ik alvast toegevoegd aan mijn profiel. Hoe makkelijk wil je het die recruiters maken? Na jaren crisis in de economie én binnen het bedrijf sta ik wel open voor een verandering van werkomgeving. Vooral om te beleven of het bruin geworden gazon inderdaad wederom tot een weelderig weiland kan opbloeien.
Op een woensdagmorgen is het dan eindelijk zover. De nacht ervoor slaap ik al wat onrustig. Het gevoel dat er iets ongewoons staat te gebeuren laat mij niet los. De telefoon gaat over. Als een ware jongleur vis ik mijn mobieltje uit mijn broekzak. Ik bekijk het scherm en zie een onbekend nummer.
Omdat ik zojuist de werkvloer oploop, laat ik hem rinkelen en duik het eerste beste kamertje in waar ik rustig kan terugbellen. Ik check of de deur goed dicht is, neem even een pauze zodat ik niet buiten adem ben. Dan open ik de ‘Telefoon’ optie van mijn smartphone en daarin de lijst met gemiste oproepen en klik het mysterieuze 020-nummer aan.
“Ja?” klinkt het een beetje kortaf aan de andere kant. Ik overval de ander denk ik bij mezelf, ha, dat geeft me een strategisch voordeel! Welluidend noem ik mijn naam, mijn functie en het bedrijf waar ik werk. Professioneel voeg ik er de vraag aan toe of ik degene aan de andere kant ergens mee behulpzaam kan zijn.
"Oh sorry, ik dacht dat het een interne lijn was", klinkt aan de andere kant van de lijn een vrouwenstem met een onvervalst Amsterdamse accent. "U spreekt met de tandartsassistente. Vanmorgen bent u uw afspraak vergeten. Helaas moeten we kosten in rekening brengen."
Na het plannen van een nieuwe afspraak voor controle hang ik gedesillusioneerd weer op. Om natuurlijk even later tegenover mijn collega's te pochen dat ik werd gebeld door een recruiter voor een veel beter betaalde baan aan de overkant.
Jaap van den Broek Humphrey
Op persoonlijke titel geschreven
Gehunt!!!
Terug naar nieuwsoverzicht
Columns