Vanaf september jongstleden is werken op locatie "als dat nodig is" weer de norm. Grote organisaties startten reboarding-programma’s. Maar mogelijk is een deel van het personeel in Nederland, net als in andere landen werk-moe. Moeten we vrezen voor een great resignation?
Lege schappen in Groot-Brittannië. Black Friday, de dag voor grote kerstinkopen, wordt in de Verenigde Staten vervroegd. Tekorten aan onderdelen en materialen in de Duitse auto-industrie. Het zijn gevolgen van Brexit, COVID, een jaar lang online kopen, maar ook van: het massaal ontslag nemen. April dit jaar zegden 4 miljoen mensen in de VS hun baan op, het hoogste aantal in twintig jaar.
De term The Great Resignation was geboren. Ook in Nederland is een dergelijke beweging te zien. Een onderzoek van HR-bureau Personio van juni dit jaar laat zien dat 46% van de ondervraagde Nederlandse werknemers van plan was om in de komende 6 maanden tot een jaar te stoppen met zijn huidige baan. Dit is zelfs vijf procent hoger dan het wereldwijde percentage.
De redenen voor de “ontslagneemgolf” zijn divers. Corona zorgde voor een lange periode van thuiszitten en nadenken over werk, een beetje zoals tijdens een zomervakantie. Verder was het thuiswerken iets dat werknemers niet wilden opgeven. Zij besloten op zoek te gaan naar een nieuwe werkgever, met wèl de mogelijkheid permanent thuis te werken. Tenslotte wordt een iets grotere financiële vrijheid door oppotten van geld tijdens de pandemie genoemd.
Maar het blijkt ook een generatieding. Gen Z (geboren 1997-2012) en de Millenials (geboren 1981-1996) zijn de drijvende krachten achter de great resignation. Het data-analysebedrijf Adobe deed onderzoek onder 5.500 werknemers en kleine zelfstandigen. De meerderheid van de jongere werknemers bleek ontevreden met de huidige baan en de verdeling werk-privé, vaak al in het eerste jaar.
De huidige problemen met de levering van producten kan hier ook deels uit verklaard worden. De jongere generaties zijn weinig geïnteresseerd in de transportsector. Het loon lijkt daarbij niet alleen doorslaggevend. Een korte zoektocht naar “Jobs Gen Z Will Love” op het internet maakt al duidelijk hoe groot het contrast is met een beroep als vrachtwagenchauffeur.
Remote work, werk vanaf thuis of vanaf een mooie bestemming op de laptop is meer de norm. En side hustles, eigen projectjes die ook weer geld kunnen genereren. Tenslotte is er het verschijnsel bitcoin, dat de traditionele ideeën over waardeverwerving op losse schroeven zet. Veel Gen Z-ers denken vooral financieel zelfstandig te worden door slim beleggen. Niet door een baan.
Hoewel er (gelukkig) geen golf van ontslag nemen is bij ons, herkennen we wel de bovenstaande bewegingen bij Matchpartner. Met name voor jongere werkzoekenden is het devies: diversifiëren, combineren, zelf doen. Commitment en hard werken als het nodig is, niet omdat het zo nodig moet van de baas.
Snel een baan opzeggen wordt nog al eens uitgelegd als een gebrek aan commitment, weinig verbintenis met een bedrijf of zelfs met de maatschappij. Maar de stoppers willen vooral een positievere invulling van werk, ze willen (terecht) af van het sombere beeld dat de komiek George Carlin ooit schetste:
Most people just work hard enough not to get fired and get paid just enough money not to quit.
Maarten de Haan
Op persoonlijke titel geschreven
Lees ook de column Generaties X en Y