Arbeidsbemiddeling is een fantastisch vak. Dit jaar is mijn tiende jaar in de branche, want ik ben in 2005 naast mijn studie begonnen als vestigingsassistente bij een studenten-uitzendbureau. Mijn studie was iets heel anders, ik studeerde multimedia design aan de kunstacademie. Via mijn bijbaan rolde ik de arbeidsbemiddeling in en ging als intercedent werken.
Het dóén, het regelen en het aan een baan helpen van kandidaten is heel bevredigend en ik ben nooit meer uit de arbeidsbemiddeling gegaan. Inmiddels werk ik niet meer als intercedent, maar houd me als consultant bezig met de werving en selectie van, onder andere, intercedenten.
Professionals die bemiddelen tussen werkgever en werkzoekende worden, vind ik, nog al eens onderschat. Het gaat om het, soms vliegensvlug, kwalitatief goede mensen vinden. Dus effectief en geconcentreerd werken, met aan het eind van de dag het tevreden gevoel over de resultaten. Inspiratie, maar ook transpiratie en frustratie.
Toen ik zelf intercedent was, en mij werd gevraagd naar mijn werk, kreeg ik regelmatig de opmerking: “oh, je bent maar een intercedent”. ‘Máár intercedent?’, dacht ik dan. Mijn functie, een pittige functie, waarbij je snel moet schakelen, verbinden, luisteren, proactief handelen, werd afgeschilderd als iets simpels.
Consultant of intercedent, terecht verwacht de opdrachtgever dat wij alleen die “ene perfecte” kandidaat voorstellen. Niet altijd is bekend wat we daar allemaal voor doen. Zoals mijn collega Joyce Prak al schreef in haar column, is het vak werving en selectie pas van meerwaarde als er een persoonlijke intake met de kandidaat is geweest, een uitgebreide screening, referentiechecks et cetera. Veel inspanning dus om de juiste kandidaat uit de vijver te vissen.
Dan de kandidaat. Kandidaten zijn het belangrijkst voor ons, en met de meeste kandidaten bouw je iets op voor langere tijd. Nadat zij zijn gestart worden zij een netwerkcontact. Je “spreekt” elkaar via LinkedIN, informeert elkaar over de nieuwste ontwikkelingen. Er ontstaan nieuwe vormen van samenwerking.
Maar, het moet gezegd worden, er zijn ook tegenvallers. Het komt voor dat een kandidaat niet komt opdagen op een sollicitatiegesprek bij de opdrachtgever. Of dat een kandidaat middenin een procedure niets meer van zich laat horen. Soms zijn het heel ervaren mensen die precies weten hoe het spel gespeeld wordt.
Of het gebeurt dat een opdrachtgever vergeet door te geven dat de functie al intern is ingevuld. Op dat soort momenten ontmoet je niet de zorgvuldigheid die je er zelf in gestoken hebt. Ik schrijf het maar weg als lessen in mensenkennis.
Waarom doe je wat je doet, als er naast het bevredigende van het werk, zoveel transpiratie en frustratie bij komt kijken? Op sommige momenten, na zo’n tegenvaller bijvoorbeeld, weet ik het ook even niet.
De successen, niet alleen wanneer een kandidaat mag starten, maar ook de kleinere geluksmomenten, zoals een sollicitatiegesprek, een bedankkaart, een starter die door jou geïnspireerd wordt om de bemiddeling in te gaan, maken het weer goed. Inspireren mij in elk geval toch weer om door te gaan, door te zoeken naar de ideale match!
Famke van der Veen
Op eigen titel geschreven